Leczenie według
Klasycznej Medycyny Chińskiej

Zioła

Ziołolecznictwo chińskie należy do najbardziej zaawansowanych, dokładnych i skutecznych metod leczenia ziołami na świecie. W Chinach około 75% pacjentów leczonych wg TCM poddawanych jest terapii ziołami, dlatego ziołolecznictwo chińskie nazywane jest Sercem Medycyny Chińskiej.
Ziołolecznictwo chińskie ma bardzo obszerną Materia Medica, zawierającą oprócz roślin, również składniki odzwierzęce i mineralne.
Warto podkreślić, że wiele ziół stosowanych w ziołolecznictwie TCM rośnie również w naszej szerokości geograficznej, jak np.: mięta, mniszek lekarski, głóg, babka zwyczajna, krwiściąg lekarski itd.
W medycynie chińskiej używa się nie tylko suszonych ziół, ale również w formie przetworzonej na różne sposoby np.: prażonych na sucho, preparowanych z miodem, gotowanych z octem itp., co zmienia właściwości zioła, dzięki czemu ma ono więcej zastosowań. Stosuje się również różne części roślin: korzenie, korę, owoce, nasiona, liście, gałązki, łodygi, bulwy i skórki owoców.
Pomimo, iż pojedyncze zioła są szczegółowo opisane w medycynie chińskiej, nie stosuje się ich samodzielnie a łączy ze sobą w większe receptury (formuły), w których każde zioło ma specyficzną funkcję i pozycję. Zioła w formułach TCM wspierają się nawzajem na różne sposoby i mają za zadanie leczyć przyczynę powstałego zaburzenia zdrowotnego.

Akupunktura

Akupunktura ucha (aurikuloterapia) jest swojego rodzaju mikrosystemem. W systemie tym ucho nie jest traktowane jako narząd zmysłów, a jako holograficzna mapa odzwierciedlająca cały organizm wraz z aspektami psychicznymi.
W akupunkturze ucha używa się punktów leżących na przedniej i tylnej części małżowiny usznej stymulując igłą te, które są wrażliwe i aktywne, powodując poprawę zdrowia pacjenta.

Dieta

„Bez wiedzy o właściwej diecie, niemal niemożliwe jest cieszenie się dobrym zdrowiem”
Sun Si Miao (581-682 r.n.e.)

Początki dietetyki chińskiej sięgają panowania dynastii Zhou (1100-700 p.n.e.), gdzie dietetycy stanowili najbardziej znaczącą grupę wśród terapeutów/lekarzy. Ich główne zadanie polegało na zapobieganiu chorobom, ale zalecali również diety w stanach ostrych i przewlekłych.
Terapia dietą wg TCM kieruje się tymi samymi zasadami diagnostycznymi co ziołolecznictwo czy akupunktura.
Dietetyka wg TCM kładzie nacisk na jakościowe oddziaływanie pożywienia na człowieka. Produkty spożywcze klasyfikowane są wg natury termicznej, smaku, narządów na które oddziałują oraz kierunku przepływu energii. Produkty spożywcze traktowane są jak łagodne środki terapeutyczne, które pomagają ciału pozostawać w stanie równowagi bądź przywracają je do równowagi.
Zalecenia dietetyczne i zmiany nawyków żywieniowych są niezbędnym elementem w kierunku powrotu pacjentów do zdrowia.

„Terapia dietetyczna powinna być pierwszym krokiem podjętym w kierunku leczenia choroby” Sun Si Miao

Bańki

Leczenie bańkami to metoda medycyny naturalnej, w której stosuje się naczynia – bańki szklane. Bańki mogą być stawiane metodą ogniową bądź próżniową, w zależności od rodzaju baniek. Leczenie bańkami jest nieinwazyjne. Celem tej terapii jest wzmocnienie lub uaktywnienie sił odpornościowych ustroju.
„Działanie baniek polega głównie na przestrojeniu leczniczym, a tym samym na regulacji zaburzonych czynności organizmu, jak również uśmierzaniu i zwalczaniu bólu, pobudzeniu przekrwienia i hamowaniu procesów zapalnych”*.
Na skutek leczenia bańkami powstają miejscowe wynaczynienia krwi, stanowiące bodziec dla układu immunologicznego, co sprzyja wyleczeniu schorzeń o podłożu zapalnym (np.: zapalenia płuc itp.).
Leczenie bańkami „wspiera naturalne dążenie organizmu do utrzymania bądź przywrócenia zdrowia”*.

* Hedwig Piotrowski „Sztuka stawiania baniek”

gua-sha

to specjalna terapia manualna mająca na celu wspieranie leczenia chorób i zapobiegania im.

Gua oznacza „skrobać”, a Sha oznacza proces chorobowy, ale również czerwone plamki na skórze (wybroczyny) powstałe na skutek zabiegu. Gua Sha to technika tarcia, skrobania, pocierania skóry za pomocą gładkiego przedmiotu w celach leczniczych. Przedmiotem tym może być: płytka z rogu bawoła, nefrytowa, bądź innego materiału lub łyżka do zupy itp.. Podczas zabiegu stosowany jest również środek poślizgowy, taki jak np.: wybrany olej spożywczy, mieszanki na bazie olejków eterycznych i inne.

W trakcie Gua Sha tkanka mięśniowa i łączna zostaje uciśnięta bez naruszenia ciągłości skóry i naczyń włosowatych. Efektem jest rozproszenie lokalnych blokad utrudnionego przepływu krwi i qi, co powoduje zmniejszenie dyskomfortu i bólu w danym miejscu ciała.

Moksa

Moksa to rodzaj wysuszonego zioła: bylicy. Moksowanie to stymulowanie punktu akupunkturowego za pomocą ciepła, wytworzonego podczas spalania suszonej i odpowiednio rozdrobnionej bylicy zwyczajnej (Artemisia Vulgaris).
Najczęściej, zabieg moksowania wykonuje się poprzez uformowanie stożka z bylicy, postawienie go na plastrze imbiru, który następnie kładzie się na ciele pacjenta. Tak przygotowaną bylicę podpala się, a ciepło wytworzone wskutek spalania przenika przez imbir w głąb tkanek.
Popularną formą moksy jest również cygaro moksowe, które żarzące się należy trzymać w pewnej odległości od ciała pacjenta.
Zastosowanie moksy to m.in. rozpraszanie zimna czy też uśmierzenie bólu w danej okolicy ciała.

„zhen zhi bu yi ze jiu zhi” – gdy igły nie działają, użyj moksy

Tuina

Podstawy Tuina sięgają 2600 roku p.n.e. Tuina to rodzaj masażu, gdzie „tui” oznacza „pchać”, a „na” znaczy „chwytać”. Tuina dla dorosłych i dla dzieci różnią się technikami i siłą nacisku. Tuina dla dzieci dotyczy całego stanu organizmu oraz aktualnej patologii. W związku z czym, jest skuteczna zarówno w stanach ostrych, jak i przewlekłych, takich jak np.: przeziębienie, katar, płaczliwość, zaburzenia ze strony układu pokarmowego i wiele innych.